Η θάλασσα για τον γιο μας υπήρξε πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία. Από τότε που ήταν μικρός, υπήρξαν καλοκαίρια που τη λάτρευε – έμπαινε στο νερό με ενθουσιασμό και έπαιζε σαν όλα τα παιδιά.
Άλλα καλοκαίρια όμως, χρειαζόταν τον χρόνο του.
Θυμάμαι καλοκαίρια που δεν ήθελε καθόλου να πατήσει στην άμμο. Τον κρατούσαμε αγκαλιά, τον βάζαμε προσεκτικά στο νερό, κι έπειτα πάλι αγκαλιά πίσω. Ήταν ο δικός μας τρόπος να απολαύσουμε τη θάλασσα – διαφορετικός, αλλά εξίσου όμορφος.
Υπήρξε και ένα καλοκαίρι που απλώς δεν ήθελε να μπει καθόλου. Καθόταν στη ξαπλώστρα, παρατηρούσε, χαλάρωνε. Δεν το πιέσαμε. Ξέραμε ότι όταν θα είναι έτοιμος, θα κάνει το βήμα μόνος του.
Φέτος, στα 10 του, μπαίνει στη θάλασσα με χαρά και άνεση. Έχει μόνο μια μικρή ανησυχία για τα ψάρια – και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, είναι μια νέα αρχή.
Αυτό που μάθαμε είναι πως κάθε παιδί –και ιδιαίτερα ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού– έχει τον δικό του ρυθμό. Το σημαντικό είναι να ακούμε, να παρατηρούμε και να μην πιέζουμε. Οι φάσεις αλλάζουν, οι φοβίες ξεπερνιούνται ή απλώς γίνονται μέρος της εμπειρίας.
Και το πιο σημαντικό: να μην μας επηρεάζουν τα σχόλια των άλλων. Οι γονείς ξέρουν καλύτερα το παιδί τους. Με αγάπη, αποδοχή και σεβασμό στις ανάγκες του, όλα γίνονται πιο απλά – και η θάλασσα, πιο απολαυστική για όλους.
Με εκτίμηση,
Μαρία Στρίκου